Tlenek ceru
Tlenek ceru
Do lat czterdziestych XX wieku w procedurach polerowania szkła powszechnie stosowano tlenek żelaza, chociaż używano również innych materiałów, takich jak krzemionka czy tlenek cyny. W latach pięćdziesiątych XX wieku stwierdzono, że doskonałym środkiem polerującym jest tlenek ceru, który nadal jest preferowany.
Tlenek ceru, należący do grupy pierwiastków znanych jako pierwiastki ziem rzadkich, występuje w przyrodzie w różnych formach. Dwa najważniejsze pod względem handlowym to bastanit, który jest złożonym fluorowęglanem, oraz monacyt, który jest fosforanem.
Do produkcji proszku polerskiego używa się około 80% tlenku ceru i 20% innych metali ziem rzadkich. Po nałożeniu proszku polerskiego na szkło reaguje on z powierzchnią, tworząc kompleks ceru, tlenu i krzemu, który jest bardziej miękki niż szkło. Ta miększa warstwa powierzchniowa ułatwia uzyskanie finalnej powierzchni polerowanej. Ponieważ polerowanie jest ostatnim etapem procesu napawania, nie należy oczekiwać, że usunie ono błędy popełnione podczas poprzednich etapów, gdy kształt jest formowany i wygładzany. Dlatego konieczne jest, aby poprzednie kroki, tj. fazowanie i wygładzanie były wykonane prawidłowo i dokładnie.